Projekt TRASA 06 łączy sztukę dźwięku, sztukę video i sztukę multimedialną tworząc interaktywną instalację w przestrzeni publicznej. Na miesiąc połączy ze sobą dwie pary miast w Niemczech i w Polsce: Hanower z miastem partnerskim Poznań, Darmstadt z Płockiem. Poprzez bezpośredni kontakt wizualny jak również akustyczno – literacki, instalacja wkracza bezpośrednio w codzienność przechodniów, którzy pojawią się w tej przestrzeni.

Nagrania video z centralnie położonych miejsc – przejścia podziemnego / wejścia do metra w Poznaniu i Hanowerze, czy chętnie odwiedzanych ulic handlowych w Darmstadt i Płocku – zostaną przesłane za pomocą łącza internetowego. Lekko zniekształcony obraz, przekazywany z niewielkim opóźnieniem czasowym, będzie wyświetlany obok siebie na jednej ze ścian lub w dużym oknie wystawowym. Przechodnie z jednego miasta widzą przechodniów z drugiego miasta, a jednocześnie siebie samych: percepcja innych i autopercepcja zaistnieją jako symultaniczny proces.

Jednocześnie przechodnie mogą poprzez swój ruch po ścieżce tekstu uruchomić odtwarzanie niemieckiego wiersza Heinera Müllera (Pechowy anioł 2) lub polskiego Wisławy Szymborskiej (Dworzec) stając się tym samym częścią muzycznej i przestrzennej inscenizacji. Wiersze oddają poczucie wyobcowania, chęci kontaktu i oczekiwania. Jeśli przechodzień znajdzie się w strefie oddziaływania czujnika, usłyszy z głośnika przypisany do tego miejsca fragment tekstu z oprawą muzyczną. Może on zatem dosłownie fizycznie „wejść” w tekst i usłyszeć go muzycznie i przestrzennie. Przechodnie po polskiej stronie wyznaczają polską ścieżkę dźwięku, a przechodnie po niemieckiej stronie – niemiecką. Oba języki (oraz sposoby poruszania się) ulegają wymieszaniu w jedną przestrzeń dźwięku, intymną przestrzeń między rozumieniem i nie-rozumieniem.

TRASA 06 jest instalacją w podwójnym sensie „wielojęzyczną” i „reflektoryczną”, która poddaje artystycznej dyskusji problem odległości między sąsiadami: Polską a Niemcami, a zarazem rosnącego otwarcia. Dzięki TRASIE 06 zostaje nawiązana na pewien czas łączność w nacechowanej historycznymi napięciami przestrzeni, z której rodzi się pytanie o autopercepcję i percepcję innych, jak również o szansę na udany kontakt w dzisiejszym społeczeństwie, kształtowanym przez media. Zainscenizowane zakłócenia i zniekształcenia wymagają użycia fantazji przy okazji nawiązywania kontaktów z nieznajomym z naprzeciwka. Przestrzeń znajdująca się przed ścianą projekcyjną staje się sceną dla przechodniów.

Instalacja jest interwencją: przechodnie są konfrontowani z własnym lustrzanym odbiciem i pojawiającą się jak w „oknie”, należącą do drugiego człowieka, przestrzenią życiową. Możliwości interakcji na płaszczyźnie akustycznej i wizualnej przeobrażają publiczną przestrzeń, „tranzytowo“ używanych pasaży miejskich, w intymną, estetyczną przestrzeń łączności, gdzie najważniejszą rolę odgrywa naprzemienna gra elementów materialnych i niematerialnych oraz dali i bliskości. Różnice narodowe, społeczne i kulturowe ulegają zatarciu, powstaje wspólna przestrzeń łączności.